Naaawa ako sa kapatid ko pero wala naman akong magawa. Sori, di ko lang talaga kaya. Alam nyo na ako ang huling taong magre-resort sa ganyang desisyon; wala eh. Ayoko rin namang puro na lang ang sarili ko ang sisihin; tiyak kong sasabihin ng mga nasa paligid ko, masyado na akong martir. Mahirap kasi pag mag-isa lang, sa yo na nga lahat, pati ba sisi sa yo pa rin? Mabigat sa loob yun; parang ang daya naman yata. Hay. Sana maayos na ang lahat. Ayoko na rin mag-isip. Nakakapagod.